خون
مایعی است که از طریق دستگاه گردش خون به قسمت های مختلف بدن فرستاده می
شود. خون اکسیژنی را که در شش ها جذب کرده است حمل می نماید و در تمام قسمت
های بدن پخش می کند زیرا تمام سلول های بدن برای زنده ماندن به منبع
مداومی از اکسیژن نیاز دارند. خون از اجزای زیادی تشکیل شده است و نقش های
فراوانی دارد. اجزای آن عبارتند از مایعی زرد رنگ که پلاسما نامیده می شود و
گلبول های سفید و قرمز و همچنین پلاکت ها که درون آن معلق اند. رگ های
خونی اجازه می دهند مواد محلول در خون از جدار آن ها به بافت نشت کنند و به
آن مایع بین بافتی می گویند (یک مایع نگهدارنده فعال و زمینه ای). سلول ها
و پروتئین های درشت تر در رگ ها باقی می مانند. این مایع یا به رگ های
خونی برمی گردد یا به سیستم لنفاوی می پیوندد. حجم خون معادل یک سوم کل
مایع بین بافتی است. گلبول های سفید و قرمز خون در سلول های مغز استخوان
ساخته می شوند. حدود ۵۵% از حجم خون را پلاسما تشکیل می دهد که به نوبه خود
از ۹۰% آب، ۷% پروتئین و ۳% باقیمانده از ریزمولکول ها ساخته شده است.
ایسنا : فیزیکدانان دریافته‌اند که ذرات ریزی موسوم به نوترینوها با سرعتی بالاتر از سرعت نور حرکت می کنند.
در صورت تایید این یافته ها، انقلابی بزرگ در فیزیک نوین اتفاق خواهد افتاد.
این یافته هادر پی آزمایش اوپرا که افشانه‌های نوترینو را از مرکز سرن در ژنو به آزمایشگاه گران ساسوی موسسه ملی فیزیک اتمی (INFN) در ایتالیا ارسال کرده اند به دست آمده است. پس از تحلیل نتایج ۱۵ هزار ذره، به نظر می‌رسد که نوتیرینوها فاصله را در سرعت ۲۰ بخش بر میلیون سریعتر از سرعت نور طی می‌کند.
محققان با استفاده از سیستم‌های جی.پی.اس پیشرفته و ساعت‌های اتمی این سرعت را با دقتی کمتر از ۱۰ نانوثانیه تعیین کرده اند.
دانشمندان اوپرا به رهبری انتونیو اردیتاتو از دانشگاه برن با آگاهی کامل در مورد فاجعه‌بار بودن عدم تایید این نظریه تصمیم گرفته‌اند تا اطلاعات خود را با امید انجام بررسی دقیقتر عمومی کنند.
این دانشمندان همچنین به دنبال جمع‌آوری اطلاعات بیشتر و تحلیل سنجش‌های خود در جهت کاملتر کردن یا رد آنها هستند. نتایج این تحقیقات بر روی سایت ArXiv منتشر خواهد شد.
پژوهش های نشان داده بود که برخی ذرات خاص می‌توانند در شرایط خاصی از سرعت نور پیشی بگیرند. برای مثال ذرات خاصی قادرند در زمان گذر از آب یا روغن، سریعتر از نور حرکت کنند. اما هیچ چیز نمی‌تواند در خلا از نور سریعتر باشد.
تا پیش از این تصور می‌شد که محدودیتی در این زمینه وجود داشته و سرعت نور در خلا برتر است. این محدودیت سرعت کیهانی که ۲۹۹ میلیون و ۷۹۲ هزار و ۴۵۸ متر بر ثانیه است، پایه اصلی نظریه نسبیت خاص انیشتین را تشکیل می‌دهد. بازنویسی این قانون می‌تواند پیامدهایی از جمله احتمال سفر در زمان را داشته باشد.